‘Een warm dekentje voor de ziel’: drie vragen voor illustrator Inge Bogaerts (“Mevrouw Ja & Meneer Nee”)

1. Wat is je fijnste herinnering aan het maakproces van dit boek waarmee je pakweg 15 jaar geleden debuteerde?

Ooh, ik heb meerdere mooie herinneringen aan dit boek dat blijkbaar voorbestemd was om een bijzondere reis te maken. 
Maar laat me vertellen over hoe het allemaal begon: ik ontmoette schrijver Pieter van Oudheusden in 2008. Hij zat in het publiek toen mij de Art Award (van het toenmalige kunsttijdschriift “Boekieboekie”) werd uitgereikt. Met een verhaal in zijn tas stapte hij op me af, overtuigd dat dit het geknipte scenario zou zijn voor mijn illustraties. Mijn debuut kwam in 2011 uit bij Lannoo, waar Pieter al enkele publicaties had uitgebracht. Een droom die in vervulling ging … Maar wat onvoorstelbaar was, is dat ik zelf “Mevrouw Ja” werd uit het verhaal; kort na het krijgen van Pieters mooie voorstel ging ik door een depressie en veranderde ik zelf van Mevrouw Ja in Mevrouw Nee, zoals in het boek ook gebeurt. Het duurde uiteindelijk vele maanden vooraleer ik opnieuw “Mevrouw Ja” kon zijn en zo het boek - geheel doorleefd - kon af maken.

Ik had nooit durven denken dat mijn debuut zo (opr)echt zou worden. Maar voor alle duidelijkheid: het is geen somber boek geworden, integendeel, het blaakt van de vitaliteit!

2. Waarom vind je het belangrijk om dit prentenboek nu opnieuw uit te brengen?

Het boek blijft tot op vandaag, wanneer ik auteurslezingen geef, jong en oud aanspreken. Er is iets essentieels aan dit beeldverhaal, iets dat resoneert met een mensenhart. Het heeft iets tijdloos, het raakt aan “wat het is om mens te zijn” en wat liefde in de kern echt betekent… Dat laat weinigen onberoerd. Daarom ben ik ontzettend blij dat het boek opnieuw mag bestaan, en nog meer harten mag veroveren, verwarmen vooral. Het voelt als een warm dekentje voor de ziel. Deze vernieuwde versie is voor mij ook een ware level up; het tilt nog meer de poëzie en de grafische kracht op dankzij de vruchtbare samenwerking met uitgeverij TIPTOE Print. Het heeft een nieuwe adem gekregen.

 3. Je was achtentwintig toen het boek uitkwam. Intussen ben je mama van een zoontje van vijf. Beleef je dit boek anders door het samen met hem te lezen?

Mijn zoontje was altijd al zot van het boek, zeker toen hij vier jaar was. Jonge kinderen houden van die tegenstelling: ja – nee, men spreekt niet toevallig over de fameuze “nee-fase” bij kleuters. Die ogenschijnlijke eenvoud en het contrast heb ik met mijn -voor mij beperkte - kleurenpalet en eerder strakke composities versterkt, denk ik. Ik voel nog altijd veel liefde bij het voorlezen van dit boek, zoiets straal je uit naar je publiek. Babik, mijn zoontje, voelt dat natuurlijk! Ik ervaar ook dat ik met de jaren een “gezondere Mevrouw Ja” ben geworden: levenslustig zeker, maar ook iemand die haar grenzen durft aan te geven. Een Mevrouw Ja die af en toe ‘nee’ zegt (lacht).